Ντι Μπελέ, Ζοασέν

(Du Bellay, Λιρέ 1522 – Παρίσι 1560). Γάλλος ποιητής. Σπούδασε στο Πουατιέ και έπειτα στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τους ουμανιστικούς κύκλους, ιδιαίτερα με τον Ρονσάρ και άλλους νέους ποιητές της ομάδας που αργότερα πήρε την ονομασία Πλειάδα. Στην Υπεράσπιση και αξιοποίηση της γαλλικής γλώσσας (1549), ο Ν. διατύπωσε το πρόγραμμα μιας έντεχνης λογοτεχνίας, ικανής να πειραματιστεί με όλα τα είδη που λάμπρυναν οι αρχαίοι και οι Ιταλοί. Τον ίδιο χρόνο εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή σονέτων. Η ελιά, επηρεασμένη βαθύτατα από τον Πετράρχη. Έπειτα από μια αρρώστια του, έμεινε τρία χρόνια στην Ιταλία, στην ακολουθία ενός καρδιναλίου εξαδέλφου του. Βαθιά ίχνη της εμπειρίας του αυτής παρουσιάζουν οι δυο σημαντικότερες από τις συλλογές που εξέδωσε μετά την επιστροφή του: Οι αρχαιότητες της Ρώμης (1558), που διαπνέονται από τη γοητεία των ερειπίων και από αναπολήσεις των μεγάλων Λατίνων ποιητών, και Οι Λύπες (1558), όπου πάνω από τις αγωνίες μιας ζωής που αναλώθηκε ολόκληρη σε πληκτικά καθήκοντα, προβάλλουν η περιφρόνηση για τη ρωμαϊκή ακολασία και οι ερωτικές λύπες. Στις στιγμές της πιο οδυνηρής περισυλλογής, η ποίηση του Ν. φτάνει σε κρυστάλλινη καθαρότητα ύφους.